by basic author
Η αλήθεια είναι πως τον Μπομπ Ντίλαν, τον γνώρισα μέσα από τη μουσική του και από τους στίχους του. Χωρίς αμφιβολία, πρόκειται για έναν δυναμικό τραγουδοποιό οικουμενικής και παγκόσμιας εμβέλειας και έχει αγαπηθεί από εκατομμύρια ανθρώπους.
Και πριν απο λίγες μέρες, ανακοινώθηκε πως το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας πάει στον Μπομπ Ντίλαν. Η έκπληξη για όλους ήταν πολύ μεγάλη κι η πρώτη δική μου σκέψη ήταν πως για ακόμη μια φορά ο Μουρακάμι έμεινε εκτός από τα Νόμπελ(οι μεγάλες αγάπες δεν κρύβονται…. αλλά παρηγορούμαι με τη διάκριση που πήρε στα φετινά βραβεία βιβλίου γνωστής αλυσίδας πολιτισμού).Βέβαια, αν το σκεφτεί κανείς δεν είναι κάτι τρομερό,αφού συγγραφείς όπως ο Κάφκα και ο Προυστ δεν πήραν κανένα τέτοιο βραβείο, αλλά παραμένουν διαχρονικοί κι αυτό ισοδυναμεί με μια καθημερινή βράβευση και δικαίωση από το κοινό.
Σίγουρα, οι ντιλανικοί όλου του κόσμου πανηγυρίζουν για αυτή την «αναγνώριση» αλλά θεωρώ πως ο ίδιος ο Ντίλαν δεν είχε ανάγκη από ένα τέτοιο είδους βραβείο…ο ίδιος έχει κερδίσει την αγάπη του κοινού εδώ και πολλά χρόνια κι έχει αποκτήσει θαυμαστές ανά τον κόσμο, οι οποίοι έχουν αγαπήσει τη μουσική του κι έχουν παθιαστεί μαζί της.
Ο Μπομπ Ντίλαν θεωρεί τον εαυτό του πρώτα ποιητή και μετά μουσικό και δηλώνει σε πολλές συνεντεύξεις του πως ζει σαν ποιητής και θέλει να πεθάνει σαν ποιητής (αυτό δε μου αρέσει, γιατί οι περισσότεροι ποιητές και λογοτέχνες δεν έχουν αίσιο τέλος)….
Όντως, ο Μπομπ Ντίλαν θεωρείται ποιητής των ήχων, αφού έχει δημιουργήσει νέες ποιητικές εκφράσεις μέσα στη σπουδαία αμερικανική παράδοση, χρησιμοποιώντας άριστα την αγγλική γλώσσα συνδυασμένη με την μουσική της κιθάρας για να δημιουργήσει έννοιες και λέξεις. Εκτός αυτού, είναι εκπρόσωπος μια ολόκληρης γενιάς, αυτής που επαναστάτησε το 1960 και θέλησε να ζήσει το αμερικάνικο όνειρο με διαφορετικό τρόπο.
Σίγουρα, τα τραγούδια του τα αγάπησαν σε όλο τον κόσμο για εκείνο που μετέδιδαν ακόμη και σε όσους δεν γνώριζαν την αγγλική γλώσσα κι αυτό είναι το μόνο που μένει και τι να πούμε, ο χρόνος θα δείξει….όπως και για πολλούς που κέρδισαν το βραβείο Νόμπελ κι έμειναν μόνο μ’ αυτό…
Αλλάζουν οι καιροί
Κόσμε ελάτε,
Συναχθείτε.
Όπου κι αν πλανιόσασταν και παραδεχτείτε
Πως γύρω σας φουσκώνουν τα νερά.
Θα σας μουσκέψουν ως το κόκκαλο, για τα καλά.
Κι αν θαρρείτε πως αξίζει να σωθείτε
Να κολυμπάτε αρχίστε τώρα
Αλλιώς σαν πέτρες θα βυθιστείτε.
Ναι, τα νερά μανιάζουν
Οι καιροί αλλάζουν…..
Ελάτε συγγραφείς,
Ελάτε κριτικοί
Σεις που με την πείνα προφητεύετε
Και τη γραφή
Τα μάτια σας διάπλατα ανοιχτά
Η ευκαιρία δεν έρχεται ξανά
Έγκαιρα φροντίστε η φωνή σας ν’ ακουστεί
Γιατί ο τροχός γυρίζει πάλι απ’ την αρχή
Και δεν μπορείς να ξέρεις ποιος θα σωθεί ή θα χαθεί
Γιατί ο χαμένος σήμερα,
Αύριο θα ναι ο νικητής
Γιατί αλλάζουν οι καιροί….
Ελάτε γερουσιαστές,
Ελάτε βουλευτές
Το κάλεσμα ακούστε το προσεκτικά
Μη στέκεστε άλλο στα κατώφλια τα παλιά
Μη φράζετε το δρόμο άλλο
Γιατί αυτός που τελικά θα πληγωθεί
Είναι αυτός που κωλυσιεργεί
Ξέσπασε και μαίνεται
Έξω η μάχη σφοδρή.
Σε λίγο θα τρίξουν τα παραθύριά σας
Θα γκρεμιστούν οι τοίχοι οι τρανοί.
Γιατί αλλάζουν, ναι
Αλλάζουν οι καιροί.
Μανάδες ελάτε, ελάτε
Πατεράδες τώρα
Ελάτε απ’ όλη τη μεγάλη χώρα.
Κι ό, τι δεν καταλαβαίνετε, μην το κρίνετε στιγμή.
Οι γιοί κι οι θυγατέρες σας δεν ακούνε πια
Καμιά σας προσταγή.
Ο παλιός σας δρόμος
Πολύ γρήγορα γερνάει
Κι απ’ τον καινούριο, λέω, βγείτε
Αν δεν τον ξέρετε καλά να τον ακολουθείτε.
Γιατί αλλάζουν, ναι
Αλλάζουν οι καιροί.
Η γραμμή έχει χαραχτεί
Κι ακούστηκε η κατάρα
Σαν ιαχή.
Αυτός που σήμερα ξέμεινε πίσω.
Αύριο θα ναι πια μπροστά
Όπως και το σήμερα
αύριο θα ναι χτες ξανά.
Η τάξη γοργά ανατρέπεται και ξεθωριάζει
Όσο ο νους σου δεν το βάζει.
Και έσχατοι έσονται οι πρώτοι
Ναι, έσχατοι έσονται οι πρώτοι
Γιατί αλλάζουν, ναι
Αλλάζουν οι καιροί.
Ω, ναι αλλάζουν
Αλλάζουν οι καιροί.
«The Times They are A-changin’» (1964)
Μετάφραση Γιώργου- Ικαρου Μπαμπασάκη
Φιλολογική Σοφίτα 